Margriet Smulders
In 1997 maakt Margriet Smulders ‘bloemportretten’. Steeds één bloem in één vaas. Bloemen als dames die uit dansen gaan. Als de vazen opraken tekent ze wildere vazen en schalen. Met deze tekeningen in de hand blaast kunstenaar Bernhard Heesen speciaal voor haar wulpse, dierlijke en kwalvormige vazen.
In 1999, na het bezoek van de tentoonstelling Het Nederlandse stilleven 1550-1720 in het Rijksmuseum, experimenteert Margriet Smulders met vazen en bloemen op een spiegel. Zo ontstaan de adembenemende bloemstillevens, of liever gezegd wild-levens.
Margriet Smulders haalt graag Baudelaires gedicht ‘Enivrez vous’ aan: “Om de verschrikkelijke last van de tijd die ons naar de aarde doet buigen niet te voelen, moeten we ons bedrinken. We gaan met vakantie. We dansen, zwemmen en gaan naar concerten, alles om de harde werkelijkheid te ontvluchten of om de verveling te bestrijden. Maar wát als je dan weer thuis bent in je eentje of met zijn twee en je partner is niet met jou bezig. Dan kan je je gaan bedrinken. Maar waaraan? Aan wijn, poëzie of deugd!” aldus Baudelaire.
Ik wil me bedrinken aan de schoonheid van bloemen die rondzwemmen in een meer op mijn spiegeltafel.
De foto’s – stillevens is eigenlijk een beter woord – kenmerken zich door thematiek, compositie en vakbekwaamheid. In haar ruime atelier in Nijmegen arrangeert en fotografeert Margriet composities van bloemen, vooral uit eigen tuin, in een spiegelbak met water, inkt, melk en stukken gekronkeld glas. Van jongs af aan is zij geboeid door schoonheid als middel en ruimte om de vaak harde werkelijkheid te ontvluchten, maar ook om die om te vormen. In haar stillevens is ook spanning te zien en donkerte.
Met haar creaties wil zij wijzen op kunst, mooie beelden en de schoonheid in het hier en nu en het genieten ervan.
Over Margriet Smulders
Margriet Smulders is in 1983 aan de Radboud Universiteit afgestudeerd als klinisch psycholoog. Twee jaar later studeert ze af aan de kunstacademie in Arnhem. Sindsdien heeft zij gewerkt aan een indrukwekkend oeuvre dat nog steeds groeit.
Ze begint eind jaren tachtig met familieportretten waarin zijzelf figureert als moeder met haar kinderen en echtgenoot. In 1994 worden deze werken tentoongesteld in de Barbican Art Gallery in Londen op de tentoonstelling Who’s looking at the Family. In 1997 maakt ze in India portretten van mensen die bij de productie van Tasar-zijde betrokken zijn. In 1998 maakt ze 75 (groeps)portretten van het college van bestuur, hoogleraren, medewerkers en studenten van de Radboud Universiteit Nijmegen.
Voor de Emsgalerie in Rheine maakt ze in 2016 drie reusachtige plafonds van samen meer dan vijfhonderd vierkante meter. Een kleiner plafond: Dancing on the Roof, is te zien tijdens de tentoonstelling in de Domkerk te Utrecht, nog tot 29 oktober 2019.