De man wiens vingers sneller zijn dan het licht, duurder verzekerd zijn dan wat dan ook, maar vooral kunstig zijn als van geen ander. Wibi Soerjadi is dé kunstenaar achter de piano, de hedendaagse grootheid op de toetsen, maar altijd nog steeds eigenlijk gewoon een jongen.
Wibi is begonnen met zijn pianospel toen hij 11 jaar oud was.
“Ik wist het meteen. Dit is wat ik moet doen. Dit is wat ik wil. En zo is het begonnen.” Hij kon vroeger urenlang oefenen, eindeloos, om dat ene stuk in de vingers te krijgen.
“Nu zou ik tegen mezelf zeggen dat ik het even zou moeten laten rusten, even wat anders doen, want soms werkt het gewoon niet en hebben je vingers en je hersenen juist rust nodig.”
Klinkt misschien gek om dat te prediken als groot pianist, maar de beste lessen worden geleerd uit eigen ervaring. Wibi is nu juist degene die zijn studenten adviseert echt even wat anders te gaan doen. “Ga sporten, zeg ik wel eens. Dat maakt je scherper! Ik sport ook!”
Wibi schijnt heel behoorlijk te kunnen paardrijden, hij heeft dit opgepakt in 2009, nadat hij het nieuws kreeg dat hij een gehoorbeschadiging had opgelopen. Even de zinnen verzetten, letterlijk. Want hoe ga je om met zulk nieuws als je gehoor een bijzonder groot deel van je leven omvat? Wibi pakt het op met een glimlach. Hij wil zeker niet onder stoelen of banken schuiven dat hij het in die periode ook heel zwaar heeft gehad, maar het heeft geen zin om bij de pakken neer te zitten. “Ik zoek altijd oplossingen in het onvoorspelbare. Waar mensen misschien dachten dat ik me juist zou blindstaren op de muziek, heb ik mijn andere passie opgepakt en ben ik daar vol mee aan de slag gegaan.”
Dat is dan wel weer typisch Wibi. Ergens vol voor gaan, of niet. En verder kijken dan we denken, verder kijken dan we nu alleen doen. “Ik ben of heel geconcentreerd en gedisciplineerd of heel losjes, maar dat is wat mij maakt.”
Dat hij heel geconcentreerd en gedisciplineerd is voor zijn passie, dat is iets wat zeker is. Hij speelt de piano alsof het zijn minnares is, zoveel liefde, zoveel gevoel en verbinding met het instrument. Hoe hij alleen al in de flow zit tijdens het spelen. Die focus, die hele kleine glimlach en dat intense genot op z’n gezicht. Hij is voorlopig nog niet klaar met spelen, sterker nog, hij gaat door tot zijn laatste adem. “Ik houd op als ik niet meer kan”, zegt hij met een grote glimlach op z’n gezicht. Muziek is waar hij voor leeft en die muziek leeft door hem.
Wibi is iemand van de extremen, wat terug te vinden is in ergens ‘vol voor gaan’, zoals het paardrijden of ook de fitness. “Ik kan met één arm nog opdrukken en doe iedere dag push ups & pull ups. Sporten houd je scherp, niet alleen fysiek, maar vooral tussen de oren,” aldus Wibi.
Wibi wordt volgend jaar vijftig, maar is stiekem ook nog steeds een jongen.
“Verlies nooit het kind in jezelf”, is wat hij naleeft. Hoe hij lacht, hoe hij z’n passie uitoefent, hoe hij als mentor voor zijn leerlingen leeft. Wibi is een spring-in-’t veld “ … of zeg maar gewoon lekker gek.” Maar dat alles wel met extreme focus. Mooi om iemand te zien in het midden van z’n carrière, met zo ongelooflijk veel passie. En niet alleen passie in zijn vak de muziek, maar passie in het leven.
Bridget van Alphen
Gepubliceerd in editie 2019-6/7, augustus 2019