De winter staat weer voor de deur, en dan komt er veel op ons af, de dagen worden korter en er heerst veel gezelligheid, we evalueren het afgelopen jaar, en hebben vooral veel stress voor de komende feestdagen.
Familiebezoeken, recepties, borrels van verenigingen en het werk, inkopen voor de feestdagen, man oh man, wat een stress allemaal, en dat allemaal maar, voor het vreten en zuipen; als rond gevreten palingen slingeren we ons door de maand December.
We maken allemaal goede voornemens, en heel vaak, komt daar helemaal geen reet van terecht, dat gaat dan gewoon zo, zelf heb ik daar ook veel last van.
Wat mij dan enorm motiveert om er weer tegenaan te gaan, is de komst van het nieuwe seizoen, de bladeren zijn gevallen, en nu voel ik de prikkeling op mijn huid van de winterzon, de snijdende kou die mij weer doet hunkeren naar het voorjaar.
De kortste dag is achter de rug, dagen worden langer, eindelijk kan ik weer mountainbiken in het bos van de Utrechtse heuvelrug, juist dat, is mijn geheime wapen, want dat tovert een lach op mijn gezicht.
Deze prachtige natuur, van bossen, landerijen, waterpartijen, en heuvelachtig landschap, geven mij dan ruimte in mijn gemoedstoestand en geest. Ik kan er weer tegenaan.
Mountainbiken helpt mij om mijn gedachten te verzetten, het geeft mijn geheugen en creativiteit een boost, ik voel mij fitter, wordt minder ziek en de vitaminen van de buitenlucht creëren rust.
Vitaliteit is een belangrijke verbindende factor, dat heeft mij altijd geholpen om mijn doelstellingen waar te maken.
Door mijn sport en buitenleven ga ik altijd met een glimlach aan het werk.
En zoals u waarschijnlijk wel weet, vrolijke, en positieve mensen maken anders contact, gaan anders om met tegenslagen en kunnen beter relativeren.
Het bovenstaand geschreven is natuurlijk gemakkelijk gezegd, zeg maar easy gelul, want hoe werkt nu zoiets ??? Relativeren, positief zijn, tegenslagen parkeren!!!
Als je in de Tour The France in een etappe valt en je hebt alle behang van je lijf, dan heb je een hele grote tegenslag. Welnu, tijd om erover na te denken is er bijna niet, want je hebt een nacht de tijd om te slapen, waarbij de lakens aan je lijf kleven en de volgende dag start de etappe om 9.00 uur. Je moet dus je tegenslag parkeren – tijd om na te denken is er niet – je moet gewoon weer verder.
U weet het vast nog wel, de olympische wegwedstrijd, dameswielrennen, Annemiek van Vleuten op kop, wat een spanning en wat een sensatie. De adrenaline spoot uit mijn oren en dan, Pats, Boem, Knal, en Annemiek ligt voor dood op de grond. Mijn adem stokt, ik denk oh my god, als dat maar goed gaat. Ze verliest haar gouden medaille, herstelt, herpakt zich en wint zes maanden later alweer de ronde van België, voor dames, hoe knap is dat? Ja onze topsporters kunnen heel erg goed tegenslagen parkeren, dat is een kunst en ontzettend moeilijk en lastig, maar wanneer wij deze kunst beheersen, zullen wij veel gemakkelijker, eenvoudiger en met een glimlach door het leven stappen.
Weet u, ook al is het nog zo lastig in het leven, het is nog nooit, nog NOOIT zo donker geweest of het wordt altijd wel weer licht, morgen gewoon weer opstaan en de zon die schijnt gewoon voor niets en voor ons. Altijd.
Liefs Gert en #derrrannn
